Een stukje achtergrond

Lieve lezer(es), als we begrijpen wat een mensenziel is, dan begrijpen we ook waarom de mensheid behoefte heeft aan heilige wetenschappen zoals yoga er een is. Want het zijn niet wij die een ziel dragen, het is de ziel die ons draagt! Ik zal hier een korte weergave geven van hoe de hindoeïstische cultuur tegen deze ziel aankijkt, en waaróm zij vindt dat wij, de mensen, die ziel zouden moeten her-verbinden (in het Latijn: re-ligére) met de Alziel. 

Eerst even in het kort dit: hét ‘hindoeïsme’ bestaat niet. Het is een verzamelnaam van ontelbare religies, stromingen en talen. Weet je, In de verre oudheid heette de gigantisch lange rivier die van noord- naar zuid-India stroomt de Hindus. De Centraal Aziaten konden de ‘h’ niet uitspreken (net als de Fransen!)dus werd het de ‘Indus’. Maar de latere Westerlingen noemden die vreemde mensen aan de overkant van die rivier dus ‘hindoes’ en dat land noemden ze ‘India’. De gemiddelde ‘hindoe’ echter noemt zich niet bij die naam, hij noemt zích een Sanâtan Dhârma, dat wil zeggen: een bewandelaar van de ‘eeuwige roeping’ of (iets dogmatischer uitgedrukt) de ‘eeuwige plicht’. En India heet volgens diezelfde hindoe geen India maar Bhârat. Maar goed, ik vertel dit even omdat als je een beetje inzicht hebt in de taal, je ook meer begrijpen kan van de cultuur, zoals yoga.

De ziel.

Zoals ik al schreef: niet wíj dragen een ziel, de ziel draagt óns. Ik spreek niet over de dogmatisch/hindoeïstische leerstellingen maar over de esoterie daarvan (de innerlijke bedoeling). De ziel is een microkosmos, een stelsel als spiegel van de macrokosmos. Daarin bevinden wij ons, sterfelijke personen. De microkosmos gaat eeuwen mee, gebonden als zij is aan het aardeveld. In de microkosmos bevindt zicht een slapende kostbaarheid, de âtman. Dit is niet de ziel maar de geestziel. De âtman maakt deel uit van de paramâtman (spreek uit: parram-aatman). De âtman is dus gebonden aan en verblijft in jouw microkosmos, de paramâtman is de oneindige goddelijke sfeer zonder begin en eind en wordt ook wel Alziel genoemd (in de yogawetenschap heet het: purusha). Zo leef je je leven en zo ga je op een dag dood. De technische details daarover passen niet binnen deze website (maakt wel onderdeel uit van mijn lessen). Maar niet de microkosmos, die gaat dus verder en zoekt zich een nieuwe persoonlijkheid voor misschien de zoveel-duizendste keer. Het kan ook gebeuren dat de persoonlijkheid wakker wordt en besef krijgt van zijn dramatische situatie. 

Dat wakker worden is niet niks, dat gaat gepaard met de grootste onzekerheid die je je maar voorstellen kunt, met een besef van wat doe ik hier in godsnaam. En om het maar even populair uit te drukken: meer dan 90 % van de mensen die wakker aan het worden is laten zich onmiddellijk weer in slaap wiegen door godsdienst, spirituele kermissen, lichaamscultuur (ze willen van het sterfelijke iets onsterfeljks maken, hoe dramatisch) en extatische belevenissen. Heel enkelen doe dat niet, die gaan op zoek maar laten zich niet misleiden. Die enkelen ruimen hun microkosmos op, die vuilnisbelt van tig-eeuwen oud.  In de Hindoe- en yogacultuur wordt dat genoemd: zij gaan de sattva bewandelen en ruimen hun rajas en tamas op. De microkosmos ondergaat hierdoor een transfiguratie, een volkomen verandering. Hierdoor ontwaakt de âtman die dan het roer overneemt. De oude microkosmos is als het ware gestorven en de nieuwe staat op. De mens die door dit gedragen wordt en dit heeft bewerkstelligd sterft niet meer mee na de biologische dood. Hij is immers ver-enigd met de âtman, en komt terug in het Lichtrijk, het Vaderhuis. 

Yoga is oorspronkelijk een heel individueel pad. Het was het pad van de mysticus, van de mens die zijn roeping niet (meer) vinden kon in deze liefdeloze wereld van streven en strijd. Hij wist dat hij afkomstig was vanuit die hele andere natuur, dat Lichtrijk waar Krishna zo mooi over spreekt in de Bhagavad Gita. Patâñjali noemt het de Purusha en Jezus het Koninkrijk.

Lieve lezer(es), de mystieke gevoelens die je ervaart zoeken een weg om aan het heimwee naar dat verloren Lichtrijk een vorm te geven.

De ene mens bijvoorbeeld zoekt de weg van de toewijding en het gebed, hij volgt de weg van Bhakti yoga. De andere mens zoekt de weg van het dienstbaar zijn, dat is de weg van Karma yoga. Weer een ander zoekt de weg van het weten, de Gyana yoga. Ook heb je ook de weg van de rituelen, de Kriya yoga, of van de inkeer die Pratyeka yoga genoemd wordt. Raja yoga (de ‘koninklijke yoga’) is de yoga van de overwinning. Niet van een ander maar van jezelf. Zij wordt ‘koninklijk’ genoemd omdat de beoefenaar zich als een koning dient te gedragen. Niet in stoffelijke zin, dus als een koning die over een land heerst, maar in geestelijke zin. 

Fotografie en Website: Ray Phils webdesign en fotografie © 2019